Փոքրիկ աղջիկը մոտենում է հորը և հարցնում։ Ինչու բոլորը Մայրիկներ ունեն,իսկ Աստված իմ Մորը տարել է» Ինչու են երեխաներին մանկապարտեզից նրանց մայրերը տուն տանում։Ինչու բոլորը մայրիկներ ունեն։
Ես նրա կարիքը շատ ունեմ։Արցունքները պարզապես հոսում էին և հոր և նրա փոքրիկ աղջկա աչքերից։Հայրը աղջկան շատ ամուր գրկեց․«Սիրելիս այդպես էլ է լինում,չէ որ մայրիկները հավերժ չեն։Մայրիկը միշտ քեզ հետ է քո սրտում։Ուղղակի այնտեղ ամպերում նույնպես երեխաներ կան։
Նրանք ոչ մայր ունեն ոչ հայր,բոլորը որբ են։Նրանք այնտեղ հաճախ են լաց լինում և նրանք նույնպես Մոր կարիք ունեն։Եվ որոշեց Աստված նրանց համար ուղարկել այնտեղ մեր Մայրիկին։
Մենք քո հետ շատ ընկերական ենք երբեմն մեզ համար դժվար պահեր են լինում։Ժպտա և խնդրում եմ հասկացիր իմ պարգև» Աղջիկը արագ մաքրեց արցունքները լռեց իսկ հետո ասաց․Ես գիտեմ։
Եթե այդպես է,ուրեմն լավ ես արդեն մեծ եմ և բացի այդ ունեմ շատ սիրելի հայրիկ!»Այսպիսի հայրերը միայն հարգանքի և գովեստի խոսքերի են արժանի
